چند سالي ست که تکليف دلم روشن نيست
جابه اندازه ي تنهايي من درمن نيست
چشم مي دوزم درچشم رفيقاني که
عشق درباورشان قد سرسوزن نيست
دست برداشتم از عشق که هر دست سلام
لمس آرامش سردي ست که در آهن نيست
حس بي قاعده ي عقل و جنون با من بود
درک اين حال به هم ريخته تقريبا نيست
سال هابودازين فاصله مي ترسيدم
که به کوتاهي دل کندن ودل بستن نيست
رفتم ازدست و به آغوش خودم بر گشتم
جا به اندازه ي تهايي من درمن نيست